ولیّ خدا همیشه هست

                                                            ولیّ خدا همیشه هست

                                                                                                            علیرضا عرب


اشو - عارف هندی - می گوید : «برای خداوند نمی توان افعال ماضی و مستقبل به کار برد و گفت : خدا بود یا خدا خواهد بود.فقط می توان فعل زمان حال به کار برد و گفت : خدا هست.»

بنده دایره کلام حکیمانه ایشان را بسط می دهم و می گویم : ولیّ خدا که «آدم وقت» است نیز چنین حکمی دارد.نمی توان گفت : اولیاء خدا - انبیا و امامان پیشین - قبلا بودند یا ولیّ خدا - حضرت حجت(عج) - بعدا  خواهد آمد و خواهد بود.فقط می توان گفت : ولیّ خدا اینک هست.و پس از این سخن به دنبال او گشت و او را پیدا کرد و زمام تربیت قلب خویش را به او سپرد.زیرا حضرت حجت(عج) به خاطر خواست الهی و دوران طولانی غیبت خود امام همه عصرها و زمان ها است اما دست ما از دامان ایشان کوتاه است.پس به مصداق : «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیّة» باید به دنبال امام زمانه خود بگردیم و او را از خدا بخواهیم تا او با اعمال ولایت خود و تربیت قلبی ما ، ما را به شناخت و زیارت نور آن حضرت در عالم قلب خویش نایل گرداند.زیرا آنچه مهم است زیارت نور و نورانیت آن حضرت است.اگر کسی به شهود نور آن حضرت نایل بیاید و به عبارت دیگر ، آن حضرت در قلب او ظهور فرماید در تشخیص امام زمان حقیقی از دروغین دچار اشتباه نمی شود.چنانچه کسانی که فریب سید علیمحمد باب و امثال او را خوردند و تعداد زیادی از علما و روحانیان نیز در میان فریب خوردگان مشاهده می شوند به همین دلیل بود.وقتی آن حضرت در قلب کسی ظهور نکرده باشد و آن شخص قلبش به نور آن حضرت منور نشده باشد نمی تواند مدعی را از خود آن حضرت تشخیص دهد.همانطور که گفتیم تعداد زیادی از آقایان علما فریب باب را خوردند.زیرا روش آن ها در دینداری روش درستی نیست.به جای روش شهودی که منظور نظر قرآن و اهل بیت است روش تحصیل در مدرسه را برگزیده اند که روش انبیا و قرآن و اهل بیت(ع) نیست.اما به شهادت تاریخ ، هیچ صوفی و درویشی به او ایمان نیاورد و فریب او و امثال او را نخورد.زیرا روش صوفیه روشی مبتنی بر شهود و دریافت نورانیت از ذات اقدس الهی است.قلوب اینان محل تابش و ظهور انوار الهی است.بنابراین فریب مدعی را نمی خورند.راه دریافت نورانیت هم سلوک عبودی تحت نظر ولیّ وقت و «آدم وقت» است که قطب و بزرگ زمان در عرصه سلوک معنوی در عصر غیبت است.