عید نیمه شعبان مبارک باد!

می گویند کشف و شهودهای صوفیه برای دیگران
حجت نیست.من نمی دانم وقتی کشف و شهودهای
انسان های وارسته ، برای دیگران حجت نیست یا
مثلا الهی نیست ، پس چگونه مسجد جمکران را
بر اساس خواب یک نفر آدم گمنام که معلوم نیست
دارای چه حالاتی بوده است بنا کرده اند و اینهمه
آدم بیچاره را برای شاد کردن امام زمان به آنجا
می کشند.امام زمان نه در جمکران است ، نه در
جزایر مثلث برمودا و نه هیچ جای دیگر.امام زمان
در قلب ما است.باید در درونمان زیارتش کنیم.
«من عرف نفسه عرف ربه» ، «هر کس که خود را
بشناسد ربش را شناخته است»این یعنی ما با
امام زمان هم ریشه ایم.با او در دل آشنا هستیم.
چرا در بیابان های بی آب و علف به دنبالش هستیم؟
می دانید چرا؟چون کسانی که نه خود را شناخته اند
و نه رب خود را راهنمای مردم شده اند و مردم را به
بیراهه برده اند.
امام زمان آنگونه که متولیان دین عنوان می کنند یک
برگ شناسنامه تاریخی و روایی که اسنادش قابل
مناقشه است نیست.امام زمان «نور» است.نور هم
دیدنی است.نه شنیدنی و خواندنی.باید چشم دل را
گشود و او را دید.مهدی یا غایب نیست و یا اگر واقعا
غایب است برای دوران غیبت خود اولیایی الهی را
در نظر گرفته است تا نبود او را جبران کنند.تنها در این
صورت است که او می تواند صاحب الزمان باشد.صاحب
زمان بودن با غیبت همخوانی ندارد.صاحب هر زمانی
باید در میان مردم آن زمان حضور فیزیکی داشته باشد
و قابل رویت باشد.
این هم هدیه بنده به کسانی که واقعا عاشق یافتن
او هستند بود.
عیدتان مبارک.عیدتان یک عید واقعی باد نه یک عید
تخیلی و تاریخی.