«فمن کان یرجوا لقآء ربّه فلیعمل عملا صالحا و لا یشرک بعبادة ربّه احدا»(1)
«کسی که امید به ملاقات پروردگارش می دارد باید کار شایسته کند و هیچکس را در عبادت پروردگارش شریک نگرداند.»
خدای تعالی در این آیه شریفه به صراحت از کسانی سخن می گوید که شوق لقای پروردگارشان آن
ها را بی تاب کرده است.به عبارت دیگر ، خود خدای تعالی از دسته ای از
بندگانش که شوق لقای او را دارند سخن به میان آورده و روش آنان را پسندیده و
به آن ها راهکار سلوک صحیح در مسیر بندگی را نشان می دهد تا آنان در سلوک
خود موفّق باشند و به لقاء الله بار یابند.همانطور که می دانیم در میان
فرقه ها و گروه های درون دینی اسلام ، تنها این صوفیّه هستند که مسئله
ضرورت لقاء الله و ضرورت و جوب حرکت و سلوک در این مسیر را گوشزد کرده و می
کنند و اساسا فقط این صوفیّه هستند که به این معانی باور دارند و دینداری
آن ها حول این معانی و سلوک در راه رسیدن به این مرحله ؛ یعنی رسیدن به
مقصد لقاء الله می چرخد.و گرنه متولّیان دین صوری و رایج در جامعه اصلا
اعتقادی به لقاء الله و در حقیقت اعتقادی به مسمّای این دسته از آیات و
روایات ندارند و حداکثر درکی که از این دسته از آیات و روایات دارند لقاء
فیزیکی و جسمانی در جهان آخرت است که خود این اعتقاد ، عین شرک و بت پرستی
است.
نکته ای که باید به آن اشاره کنیم این
است که بر خلاف دیدگاه متولّیان دین صوری و رایج در جامعه ، این ملاقات
ضرورتا در جهان آخرت انجام نمی شود و اصلا ملاقاتی فیزیکی و جسمانی و به
نحو مباین به مباین نیست.بلکه به نحو فناء بنده در اسماء و صفات و ذات الهی
است و در همین زندگی دنیوی هم قابل وصول است و هم وصولش از دیدگاه قرآن و
اهل بیت(ع) واجب و ضروری است.
----------------------------------
1.کهف/110
No comments:
Post a Comment