فناء فی الله - 14

 

«یا قرّة عین من لاذ بک و انقطع الیک»(1)

«ای روشنایی چشم کسی که به تو پناه آورده و با بریدن از همه به تو پیوسته است.»

 این فراز از دعای حضرت سجّاد(ع) نیز ، افاده معنای «فناء فی الله» را می کند.زیرا تنها حالت و مقامی که با انقطاع کامل از ما سوی الله حاصل می شود و در آن ، با شهود وجه الله ذوالجلال و الاکرام خدای تعالی روشنی چشم انسان می شود حالت و مقام «فناء فی الله» است.تنها در این حالت است که آدمی از شرّ خود و هواجس و هواهای خود نیز به خدا پناه می برد و از شرّ خود نیز خلاص می شود و همچون قطره ای نا قابل در اقیانوس بیکران اسماء و صفات و ذات او فانی می شود.زیرا انسان خود نیز از جمله ما سوی الله است و تا از شرّ خود نیز منقطع نشود ، انقطاعش از ماسوی الله درست نمی آید. و انقطاع از خود نیز تنها در حالت «فناء فی الله» امکان پذیر است و لاغیر.در هر حالت دیگری آدمی گاهی به خدا پناه می برد و گاهی و بلکه بیشتر زمان ها به نفس خود و به شیاطین پناه می برد.لطفا بیندیشیم. 

         --------------------------------------------

1.دعای ابو حمزه ثمالی/امام سجّاد(ع)