قطب ، شیر حضرت حقّ و واسطه فیض الهی است

مولانا قطب را شیر حضرت حقّ می داند که کار او صید فیض الهی و رساندن آن به خلق ، و نیز صید وحوش ؛ یعنی صفات رذیله سالک است.مولانا نسبت قطب را به مردم مانند نسبت عقل با بدن می داند.از نظر مولانا قطب چون به نور و کمال مطلق دست یافته است پس عاشق خود است و به غیر و به ماسوی نیازی ندارد اما مردم و مجموعه هستی عاشق او هستند - چه بدانند و چه ندانند - و بر گرد مدار وجود او می چرخند و به او نیازمندند :

قطب ، شیر و صید کردن کار او

باقی این خلق باقی خوار او

تا توانی در رضای قطب کوش!

تا قوی گردد کند صید وحوش

او چو عقل و خلق چون اعضا و تن

بسته عقل است تدبیر بدن

قطب آن باشد که گرد خود تند

گردش افلاک گرد او بود

مرده پیش او کشی زنده شود

چرک در پالیز روینده شود

(مثنوی معنوی/دفتر پنجم/تشبیه کردن قطب که عارف واصل است .../با حذف ابیاتی)